جابجایی، جداسازی و درجه بندی محصول گیلاس و آلبالو

عملیات جداسازی و درجه بندی گیلاس ها معمولاً شامل خالی کردن ظروف باغی و حذف برگهای میوه ها، کندن دم میوه ها، حذف میوه هایی که از حد استاندارد کوچکتر هستند، درجه بندی (که ممکن است شامل اندازه گیری نیز شود) و قرار دادن میوه در داخل جعبه می باشند. سپس جعبه ها به طور یکنواخت بر روی پالت قرار می گیرند تا روانه ی سردخانه شوند یا مستقیماً به بازار عرضه گردند.

 انتقال گیلاسها به خط بسته بندی

 پیشرفت اخیری که در عملیات جابجایی گیلاس صورت گرفته است منجر به استفاده ی بیشتر از جابجایی آبی در مورد این محصول شده است. در بعضی از محل های بسته بندی، تجهیزات هیدرولیکی وجود دارند که ظروف باغی را گرفته و آنها را کج کرده تا میوه ها کم کم به داخل ظرف محتوی آب ضد عفونی شده با کلر ریخته شوند. در بعضی از این خطوط بسته بندی، یک پوشش صندوق شکل دارند که با حرکت به سمت عقب موجب سراشیب شدن گیلاس ها به داخل آب می شود. سپس یک سبد توری شکل گیلاس ها را از آب خارج کرده و به سمت بخش حذف کننده ی برگ می فرستد.

حذف کنندهی برگ

در این قسمت گیلاس ها روی نواری که بر روی چند میله قرار دارد تخلیه می شوند و به سمت یک پنکه که از طریق میله های نوار به سمت بالا باد می زند، هدایت می شوند. بدین ترتیب، برگهایی که همراه میوه

جابجا  می شوند هنگام وزش باد کنده شده و پایین نوار می ریزند.

برش دهنده ی خوشه ی میوه و حذف کننده ی میوه های کوچک

 گیلاس هایی که به منظور تازه خوری روانه ی بازار می شوند، در بازار بر اساس اندازه فروخته می شوند و لذا برای اندازه گیری ماشینی گیلاس که مساوی با حذف میوه های کوچک است، باید خوشه ها تبدیل به

میوه های تکی شوند. این عمل با حرکت دادن گیلاس ها بر روی نواری که در زیر یک اره ی چرخشی قرار دارد انجام می شود و با این کار، خوشه ها از هم جدا می شوند. به این منظور میوه به وسیله ی پاشش آب تازه به سمت اره هدایت می شود و توسط سپرهای انگشتی شکل در مقابل این وسیله حفظ می گردد. تحقیقات نشان داده اند که این قسمت از کار می تواند خسارتز اترین بخش بسته بندی باشد. افزایش حجم

گیلاس  و کند شدن سرعت نوار می تواند خسارت را کاهش دهد. این خسارات شامل ساییدگی و حفره

دار شدن ناگهانی میوه می باشد.

سپس گیلاس های تکی به سمت پایین می شوند. این قسمت شامل غلتک هایی است و به طرف قسمت حذف کننده ی میوه های کوچک هدایت که خلاف یکدیگر حرکت کرده و توسط پلاستیک محکمی روکش شده اند. در تمام این سیستم آب جریان دارد. گیلاس هایی که از همه کوچکتر هستند، از طریق انتهای غلتکهای شیب می افتند و برای فرآیند راهی کارخانجات می شوند. گیلاس های باقیمانده از این دستگاه عبور کرده و به همراه لوله هایی که دارای آب سرد و کلر زده شده هستند، به محل جداسازی جابجا می شوند. این لوله ها معمولاً ۱۰۰ تا ۱۵۰ سانتیمتر قطر دارند و غلظت کلر در آنها بین ۳۰ تا ۵۰ میلی گرم در لیتر می باشد.

جداسازی

 گیلاس هایی که برای تازه خوری روانه ی بازار می شوند، به صورت دستی جداسازی می شوند و هر کارگر مسئول جداسازی میوه هایی است که از نواری به عرض ۶۰ سانتیمتر در حال عبور می باشند. کارگران تعلیم دیده اند که میوه هایی را جدا کنند که لکه دار، آسیب دیده، روشن تر و یا تیره تر از حد مطلوب هستند. گیلاس های باقیمانده از انتهای نوار به داخل لوله هایی میافتند که آنها را به خنک کننده های آبی منتقل می کنند و یا آنها را مستقیما در جعبه قرار می دهند.

در صورت وجود عارضه ی ترک خوردگی ناشی از باران یا وجود سایر مشکلات ظاهری میوه، نوارهای جداسازی باید به آهستگی حرکت کنند (زیرا ممکن است این قبیل میوه ها از زیر دست کارگران خارج شوند). در این مورد به دلیل این که کارگران این قسمت ساعتی مزد می گیرند، این کار می تواند بسیار گران و هزینه بر تمام شود.

برای اجرای یک عملیات خوب و مناسب جداسازی نیاز به نور کافی است. اما این کار در نورهای بیش از ۵۰ فوت - کندل (6/4 لوکس) مؤثر واقع نمی شود و لذا لزومی ندارد که شدت نور بیش از این مقدار افزایش یابد. برون  نیز سیستم های روشنایی و سایر عوامل مهم محیطی را در جداسازی دستی گیلاس مورد بحث و بررسی قرار داده است. وی در این رابطه متوجه مزایای جداسازی گیلاس های تیره در یک زمینه ی سیاه گردید، زیرا قهوه ای شدن گیلاس های قرمز یا گیلاس های قهوه ای متمایل به قرمز بر روی چنین زمین های راحت تر مشخص می شود.

خنک کردن آبی ثانویه

در بسیاری از موارد حجم زیادی از خنک کردن بعد از برداشت گیلاس ها، در مسیر خنک کنده های آبی که بعد از بخش جداسازی مستقر شده اند انجام می شود. این خنک کردن آبی ثانویه دمای میوه را قبل از اندازه گیری میوه و قراردادن آن در جعبه، فورا به میزان C ۱۰ یا بیشتر کاهش می دهد. این مرحله مؤثرترین مکان برای کاهش دمای میوه به حد مناسب برای حمل و نقل و جابجایی آن می باشد.

اندازه گیری میوه

اگر به جای روش فروش میوه بر اساس یک میزان حداقل، قیمت برمبنای اندازه ی میوه باشد، باید بعد از خنک کردن آبی ثانویه، میوه اندازه گیری شود. در این روش نقاله ها میوه هایی را که از غلتک های معکوس با سوراخ های اندازه گیری به پایین می ریزند، دریافت می کنند و آنها را به سمت پر کننده های جعبه منتقل می کنند. برای اندازه گیری میوه ها مشکلاتی وجود دارد، از جمله دم این میوه ها باید بر روی میوه باقی بماند و شکل میوه نیز نامنظم است. فرم بیشتر گیلاس ها قلبی شکل است و سمت شیاردار آنها تخت می باشد. لذا غلتک اندازه گیری میوه ها را بر اساس کوچکترین بعدشان از هم جدا می کند. عکس این مورد در جایی رخ می دهد که میوه ها بر روی سوراخ هایی با قطر مشخص ریخته می شوند.

پر کردن جعبه و درجه بندی میوه ها

جعبه های میوه با قرار گرفتن در زیر نقاله ای که پر از گیلاس است به صورت دستی پر می شوند. پس از این مرحله در بیشتر خطوط بسته بندی گیلاس، جعبه ها از روی یک بخش لرزشی عبور داده می شوند تا گیلاس ها درون جعبه ها کاملا جا بگیرند. سپس هر جعبه وزن شده و در صورت لزوم، وزن جعبه استاندارد

می شود.

 بسته بندهای ایالت واشنگتن معمولاً از نوارهای پلاستیکی و یک پوشال جاذب رطوبت در هر جعبه استفاده می کنند. پوشال رطوبت اضافه را جمع می کند تا آب در ته جعبه جمع نشود.

نکته ی حائز اهمیت در مورد عملیاتی که روی میوه انجام می شود بازرسی و درجه بندی بر اساس استاندارد میوه است . از آنجا که استانداردهای درجه بندی در کشورهای مختلف با هم فرق دارند، لذا در اینجا به مورد خاصی اشاره نمی شود. اما همین اندازه کافی است که بیان شود وقتی یک بازرس می خواهد به یک محصول امتیاز (درجه) بدهد، تازگی میوه و دم آن، طعم و سفتی میوه (ویژگی های رقم) و عدم وجود حشرات، بیماری ها، نواقص و اختلالات را درنظر می گیرد. تمام میوه های داخل یک جعبه باید از یک رقم و از یک منطقه باشند و به حد کافی رسیده باشند. اندازه ی میوه بالاتر از حد استاندارد، یک امر مهم در قیمت گذاری محصول است، هر چند این مسأله شاخصی رایج در درجه بندی محصول نمی باشد.

بسته بندی

امروزه در صنعت گیلاس ایالت واشنگتن از ۳ نوع جعبه ی فیبری استفاده می شود و جعبه های هرمی شکل یک قسمتی از بقیه رایج تر می باشند، اما جعبه های ۲ قسمتی نیز کاربرد دارند. فرم هرمی این جعبه ها یک فضای هوادار در بالای میوه ها به وجود می آورد و منافذی نیز در جعبه برای سهولت در امر خنک شدن میوه ها طراحی شده اند. از جعبه های قابل انبساط پلی استیرن برای انتقال هوایی به بازارهای دوردست استفاده می شود. در مورد عمل بسته بندی، جعبه های چوبی نیز کاربرد دارند و مزیت این جعبه ها این است که راحت خنک می شوند.

در شمال غربی ایالات متحده، گیلاس ها در واحدهای ۱۲ یا ۲۰ پوندی (۵۴ یا ۹ کیلوگرمی) به بازار فرستاده می شوند. ولی استاندارد کالیفرنیا، جعبه های ۱۸ پوندی (1/8کیلوگرم) می باشد. تنوع وسیع در اندازه ی جعبه ها را می توان در اروپا پیدا کرد. به عنوان مثال در ایتالیا گیلاس ها در جعبه های ۵ کیلوگرمی قرار داده می شوند که شامل دو قسمت 5/2کیلوگرمی هستند یا آنها را در سبدهایی قرار می دهند که ظرفیتشان ۵۰۰ گرم است. صرف نظر از نوع بسته بندی، این مرحله برای مؤثر و کارا بودن عملیات انبار و حمل و نقل لازم و ضروری می باشد. در ایالت واشنگتن ۹۹ جعبه ی ۹ کیلوگرمی بر روی یک پالت قرار داده می شوند و برای این که این جعبه ها ثبات و استحکام داشته باشند، آنها را بسته و نوار پیچی می کنند. در حالت مطلوب و ایدهآل، این عمل در یک اتاق خنک انجام می شود.

بسته بندی با شرایط اتمسفری قابل تنظیم (MAP)

توسعه و گسترش پلاستیک های بسته بندی با قابلیت تبادل گازی که احتمال تنفس غیر هوازی را به حداقل می رسانند، نشان می دهد که بسته بندی در اتمسفر قابل تنظیم در مورد گیلاس نشان از یک فن آوری مدرن در زمینه ی صنعت این میوه است. طی تحقیقی که در این مورد در بریتیش کلمبیا بر روی گیلاس لایپنز صورت گرفت مشاهده شد که بعد از ۶ هفته انبار میوه در شرایط MAP صفر درجه سانتیگراد، جلا و طعم میوه رو به زوال رفت، اما دم میوه تا ۱۰ هفته ترد و سبز باقی ماند. در این تحقیق آنالیزهایی که با حسگر انجام شده بود نشان داد که ظاهر و طعم کلی میوه در هر هفته نگهداری، به صورت یکنواخت و مداوم رو به زوال می نهد، اما کیفیت قابل قبول میوه، حداقل تا مدت ۴ هفته حفظ می شود. در این مورد چنین به نظر می رسد که کاهش کیفیت قابل قبول میوه مربوط به کاهش اسیدیته ی آن در طول دوره ی انبار باشد، زیرا مواد جامد محلول و بافت میوه در طی این مدت تغییر زیادی نمی کنند. اتمسفر در بسته های کم حجم پلاستیکی، بعد از ۲ هفته به میزان 8/0 درصد اکسیژن (O₂) و 5/4 درصد دی اکسید کربن (CO₂) متعادل می شود. این مقدار اکسیژن بسیار کمتر از مقداری است که انتظار آن می رود، اما نگهداری بیش از ۸ هفته با این روش بر کیفیت و طعم میوه تأثیر منفی می گذارد. این مسأله ممکن است به تخمیر غیر هوازی موجودات فاسدکننده ی مواد نسبت داده شود .

تجربیات اقتصادی به سرعت نقاط ضعف و قوت این فن را از یکدیگر متمایز می کنند. به عنوان مثال، مزایای این روش در افزایش طول عمر محصول (پس از این که میوه از شرایط MAP خارج شد) توصیه شده است. مسأله ی دیگر این که احتمالا میوه ی بسته بندی شده در طول زنجیره ی بازار در معرض دماهای مختلف قرار می گیرد و در بعضی نقاط دچار آسیب می شود. در این مورد پلاستیک هایی که هوای بیشتری را از خودشان عبور می دهند، خطر ناشی از این موارد را کاهش می دهند.